melancholia.

Leżysz na ziemi, Na wznak. Czujesz pod sobą Rozłożony koc. Jest ci miękko. Jego ciepło sprawia, Że chcesz już zamknąć oczy... Teraz. Nadszedł czas. Mdlejesz... Nie! Stój! Jeszcze okulary. Zdejmij je. Odłóż w bezpieczne miejsce. Zadzwoń po pogotowie. Teraz możesz zrobić to, co planowałeś... Szkoda tylko, Że nigdy tego nie przewidziałeś... Leżysz teraz, Twoje ciało Przenika chłód kamiennej posadzki. Na nosie masz Połamane okulary. I nikt nie zadzwonił Po pomoc... To wiersz napisany razem z Weronika Wiktoria . Dziękuje bardzo za owocną współpracę. Mam nadzieję, że to nie ostatni wiersz tworzony z Tobą. 😀😀 A tutaj macie link do bloga Weroniki Wiktorii: przebisniegi-werki-wiki.blogspot.com

Nadejdzie dzień,w którym Słońce nie wstanie. Nie rozświetli Czarnego nieba, Nie zgasi gwiazd Ani księżyca. Nadejdzie dzień, W którym niebo Nie zmieni już odcienia Z ciemnego Na jasny. Nadejdzie dzień, W którym cały świat Zaśnie... I nie obudzi się, Ze słońcem.

Wystarczy chwila Nieuwagi A ona Wedrze się W twoją duszę Przybrana w kwiaty I zagości juz na stałe Samotność

Złamane serce? Co za absurd! Mięśnia nie da się Złamać...